واقعیت اینه که هیچ‌کس از حمله یک کشور خارجی به سرزمین خودش خوشحال نمیشه. هیچ‌کس از شنیدن صدای موشک و آژیر و دیدن ترس توی چشمای بچه‌ها، دلش آروم نمی‌گیره، جنگ، ویرانی میاره، درد میاره، قربانی می‌گیره. ولی باید یک چیز رو روشن کنیم:
ما مردم عادی ایران، سال‌هاست که قربانی یک حکومت ظالم و سرکوبگر به نام جمهوری اسلامی هستیم. کشوری که اسم ایران رو یدک می‌کشه، سال‌هاست که دیگه نماینده مردمش نیست. این کشور، به دست کسانی افتاده که نه تنها ما رو از حقمون محروم کردن، بلکه مردم منطقه رو هم از امنیت و آرامش دور کردن
ما نه تنها هیچ نسبتی با سیاست‌های تهاجمی و جنگ‌طلبانه این رژیم نداریم، بلکه خودمون سال‌هاست تحت شدیدترین فشارها، سرکوب‌ها و بی‌عدالتی‌ها زندگی می‌کنیم.
یادتون نره که اینا، همین کسایی که امروز فرمان جنگ می‌دن همونایی هستن که جوونای ما رو کشتن، معترضا رو شکنجه کردن، ثروت کشور رو چپاول کردن، و مردم رو به فقر و ترس و ناامیدی کشوندن.
ما از جنگ بیزاریم، اما از آزادی استقبال می‌کنیم. اگر اتفاقی بتونه به پایان این ظلم و به آزادی مردم ما کمک کنه، طبیعیه که برامون امیدبخشه حتی اگه تلخه.
ما با جنگ شروع نکردیم، ما فقط خواهان زندگی‌ای هستیم که سال‌هاست ازمون گرفته شده.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر